Η μοναξιά του Αχιλλέα, η σιωπή των συμπολεμιστών και η αρχή του μεγάλου ρήγματος. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την προσβολή: να σε βλέπουν, να σε προσβάλλουν και να μη μιλά κανείς. Να είσαι ο πρώτος, ο αναντικατάστατος, αυτός που σε λίγο θα χύσει αίμα για όλους και να σε αφήνουν να στέκεσαι γυμνός μπροστά στη βία της εξουσίας. Αυτό έζησε ο Αχιλλέας.Κι εκείνη η σιωπή… ήταν η αρχή της πτώσης. Ο θυμός που ήταν σιωπή, η μῆνις δεν ξεκίνησε με κραυγή. Ξεκίνησε με μια σιωπή γύρω από τον Αχιλλέα, που βούιζε πιο δυνατά από τα τύμπανα πολέμου. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, ο ήρωας έσπασε.Όχι γιατί ήταν αδύναμος. Αλλά γιατί ο πιο δυνατός άνδρας είναι εκείνος που δεν αντέχει να μείνει μόνος στην αδικία.Ο Ήρωας με το Γνωστό ΠεπρωμένοΔεν είναι καν μυστικό: η Τροία δεν θα πέσει χωρίς τον Αχιλλέα. Το ξέρουν οι μάντεις. Το ξέρουν οι βασιλιάδες. Το ξέρει ο ίδιος. Όταν ο Αχιλλέας ήταν εννιά ετών, ο μάντης Κάλχας προέβλεψε ότι η Τροία δεν θα έπεφτε ξανά χωρίς τη βοήθειά του.«ὅστις Τροίην ἐκπορθήσει, οὐκ ἂν ἄνευ τοῦ Πηληϊάδεω γένοιτο»(Αυτός που θα κατακτήσει την Τροία, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς τον Πηλείδη)Ήταν ο πρώτος των πρώτων – όχι επειδή το δήλωνε, αλλά γιατί το αποδείκνυε κάθε μέρα στη μάχη, στο ήθος, στη φήμη του. Κι όμως… αυτός ο πρώτος, δεν βρέθηκε κανείς να τον υπερασπιστεί όταν ο Αγαμέμνονας του άρπαξε τη Βρισηίδα μπροστά σε όλους.Η Πιο Φρικτή Προδοσία: Η Σιωπή. Ο Αχιλλέας δεν ήθελε να τον προσκυνήσουν.Ήθελε απλώς να του φερθούν δίκαια. Και όταν ο Αγαμέμνονας τον ταπείνωσε μπροστά στον στρατό, ο Αχιλλέας κοίταξε γύρω του. Κανείς δεν μίλησε. Ο Αίας, σιωπηλός. Ο Διομήδης, σιωπηλός. Ο Νέστωρας, φιλοσοφεί αλλά δεν συγκρούεται. Μόνο ο Πάτροκλος, σαν σιωπηλή σκιά πάντα δίπλα του, τον ακολούθησε στη σκηνή του. Και αργότερα, όταν τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω, βγήκε να πολεμήσει στη θέση του. Ακόμα κι ο Οδυσσέας, ο σοφός, μίλησε αργά, όταν είχε ήδη φουσκώσει το ποτάμι του θυμού.Δεν ήταν εγωισμός λοιπόν, ήταν μοναξιά. Αν ο Αχιλλέας ήταν πραγματικά αλαζόνας, θα ζητούσε εκδίκηση. Ο Αχιλλέας δεν άντεξε την αδικία και τη σιωπή των πολλών.Αν ήταν απλώς ένα φαντασμένο παιδί, θα ούρλιαζε, θα έσπαζε, θα απειλούσε. Αντίθετα, αποσύρεται. Σιωπά. Κλείνεται στη σκηνή του. Η σιωπή του δεν είναι καπρίτσιο, αλλά κραυγή που δεν βρίσκει αποδέκτη. Θυμίζει τον νέο που αγαπά τη δικαιοσύνη με απόλυτο τρόπο. Και όταν η κοινωνία τού δείχνει το πρόσωπό της, εκείνος παραιτείται.Πόση σιωπή αντέχει ένας άνδρας; Στον κόσμο των Αχαιών, όπου όλα μετριούνται με λόγια, κραυγές, νίκες, ο Αχιλλέας επιλέγει να σωπάσει. Και αυτή η σιωπή είναι η πιο εκκωφαντική πράξη του. Γιατί δείχνει ότι δεν αντέχει πια να παίζει σε παιχνίδι που βρωμάει εξουσία και αδικία. Και δεν τον πειράζει να τον πούνε δειλό ή εγωιστή. Πειράζει που κανείς δεν είχε το θάρρος να σταθεί δίπλα του. Φεύγει από τη μάχη, αλλά όχι από την ψυχή του.Από την παραίτηση στη λύσσα για εκδίκηση.Όταν ο ήρωας αποσύρεται, δεν είναι απλώς πείσμα. Είναι σχίσμα εσωτερικό. Αποσύρει το ξίφος του, αλλά μπαίνει σε μια ψυχική κάθοδο. Καταφεύγει στη μητέρα του. Κλαίει. Οργίζεται. Δεν συγχωρεί.Και όμως… αυτός είναι ο ίδιος άνθρωπος που:•Στάθηκε απέναντι στη θυσία της Ιφιγένειας.•Λύγισε μπροστά στον Πρίαμο.•Έσυρε με λύσσα το κορμί του Έκτορα — αλλά στο τέλος, έθαψε με τιμές τον εχθρό του. Πάτροκλος: Ο Καθρέφτης της Ψυχής του ΑχιλλέαΓιατί ο θάνατος του Πάτροκλου είναι η αληθινή αχίλλειος φτέρνα; O Πάτροκλος ήταν ο μόνος που έμεινε, ο μόνος που τον ακολούθησε. Δεν είπε πολλά. Δεν μίλησε για δίκιο ή άδικο. Απλώς ήταν εκεί. Στεκόταν. Άκουγε. Φρόντιζε. Κι όταν χρειάστηκε, φόρεσε την πανοπλία του Αχιλλέα και βγήκε να τον υπερασπιστεί, χωρίς να πει ούτε μια κατηγορία. Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο θάνατος του Πάτροκλου έσπασε τον Αχιλλέα. Γιατί δεν ήταν απώλεια φίλου μόνο ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι ακόμα και οι τελευταίοι που σε στηρίζουν, χάνονται.Πραγματικός ηρωισμός είναι να αντέχεις